Bali, Lombok en Gili... why not?!
Door: michelleheeringa
Blijf op de hoogte en volg Michelle
05 Oktober 2011 | Indonesië, Bali
Vol met informatie (thanks voor alle tips!) vlieg ik 2 oktober naar Indonesia. Een beetje te nonchalant verlaat ik Thailand (met 40 bath in m’n portemonee). Denpasar, Bali, daar ben ik….denk ik! Maar kom ik wel door de douane? Wat niemand me heeft verteld (foei), is dat je 25 dollar bij je moet dragen om het land binnen te komen. Haha. Gelukkig staat er een toffe dame naast me die mij 5 dollar geeft en heb ik nog 20 dollar noodgeld bij mijn paspoort zitten.
Al op het vliegveld valt me op dat de Indonesiërs dikke flirts zijn.” Hello darling, where you from?” Bij de douane: “how are you?” ”Were you gonna stay?” Oja, die laatste vraag was noodzakelijk omdat ik niks op het formulier (zie: verplicht veld) had ingevuld. Maar buiten dat, ik voel me een beetje bekeken en ben blij om in de taxi naar Kuta te zitten. Anna zal morgen aankomen, en tot die tijd heb ik 2 meiden in Kuta zitten waar ik al eerder in Thailand en Laos mee ben opgetrokken.
Anna komt bruisend van de energie aan ( 15 uur vliegen, so what?!). Over Kuta heb ik niet veel boeiends te vertellen, het is heel toeristisch en na 2 dagen gaan we richting Sanur. Anna legt contact met de zanger van een tentje en s ’avonds neemt hij ons met zijn vrienden mee naar een discotheek. Iedereen om ons heen heeft het over Gili Ilands, dus wij denken; waarom niet?
Ongepland (het enige waar we rekening mee gehouden hadden was dat ‘check out time’ 12 uur was) pakken we ons boeltje weer bij elkaar en nemen een taxi naar de pier. Er wordt ons verteld dat we de goede boot gemist hebben, nu via Lombok moeten reizen en snel deze boot moeten pakken (leaves in 10 minutes). De prijs die ze aanbieden voor deze slow boot is belachelijk. Anna houdt stuk bij voet en dus gaan we voor de helft voor de eerstgenoemde prijs (achteraf veeeelste veel) richting paradijs.
Op de boot raken we wat aan te praat met 2 Indonesische jongens. Er zijn geen westersen te bekennen, dus wij zijn heel interessant ;) Als Anna in een gat op het dek probeert te plassen, komt er een man uit de ‘prayroom’ gerend, schreeuwend en volledig over zijn toeren. Een paar mensen grijpen in en binden hem vast aan een paal (pal achter mij). Wat is dit dan? Ik dacht dat er een vechtpartij was aangebroken, maar de jongens vertellen me dat dit ‘winty’ is, het verschijnsel waarbij er een energie in je lichaam treedt en de controle over je lichaam overneemt. Ik ben blij als ik Anna’s gezichtje weer zie. Het is net alsof er niets gebeurd is. Een aantal mensen liggen nog steeds op een kleedje op de grond te slapen, een aantal nemen een foto van de geflipte man en de rest heeft er niets van. Tijdens de tocht krijgt de man nog 2 keer een aanval, waarbij hij van het dek wil springen, wordt tegengehouden door de crew, rolt met zijn ogen en vervolgens bij de paal uitgeput neervalt.
Goed, we hebben het eerste deel van de reis gehaald. Maar dan krijgen we te horen dat we een nachtje op Lombok moeten blijven omdat er geen boot meer naar Gili gaat en wij denken: waarom niet?! Het is inmiddels rond 7 uur in de avond en we worden verzocht om ergens in een plaatselijk eettentje een half uurt te wachten op de bus, die ons naar Singgigi zal brengen. Als het half 9 is en er niemand van de ‘organisatie’ te bekennen is worden we een beetje nerveus. De vrouw van het tentje belt met haar connecties en een half uur later komt een onbekende man ons vertellen dat we nog even moeten wachten op de bus. Busje komt zo. Anna, licht geïrriteerd, zegt dat we al heel lang wachten en graag willen gaan. De man reageert met; geef me je ticket maar, regel zelf dan een busje, gaat je toch niet lukken, blijf hier zitten en relax’. En wij denken: waarom niet?! Naja zeg.
Tegen middennacht komen we in Singigi aan. We worden bij een ticketservice punt gedropt die ons natuurlijk een duur verblijf aan wil smeren. We vertellen bij welke homestay we zullen verblijven en spreken af dat het busje ons de volgende ochtend om half 9 op de straat voor de homestay op komt halen.
Volgende ochtend 9 uur. Geen busje te bekennen. We lopen terug naar het ticketservice en laten ons wijsmaken (maar niet heus!) dat we het busje gemist hebben. Great. Good business for them, want nu moeten we zelf weer vervoer naar de pier regelen (1 uur rijden) en we hebben geen andere keuze dan een taxi te nemen want de boot vertrekt over 45 minuten… We proberen nog te bellen met het nummer dat op onze ticket staat om te vertellen dat dit niet de afspraak was. We kunnen de organisatie maar beter dankbaar zijn, want zij zullen ervoor zorgen dat de boot op ons wacht. Eenmaal in de taxi (ondertussen hadden we voor hetzelfde geld bij elkaar de fast boot kunnen nemen) kan ik er niet om treuren want het is prachtig. Lombok is prachtig! We komen aan bij een ander ticketservice (ik vraag nog aan de chauffeur of dit de werkelijke plek is waar de boot zal vertrekken) waar we een half uurtje (jaja) moeten wachten. De mannen in het tentje willen ons van alles aansmeren en dronken voeren met locale wijn. We slaan alles netjes af en jahoor, na een uur blijkt dat we nog een kilometer van de pier verwijderd zijn. Nu staan er weer mensen met paard en wagen klaar om ons mee te nemen. Kassa.
Well, je krijgt het niet zomaar cadeau maar als je dan in het paradijs aankomt voelt dat zoo goed. Ondertussen zijn we hier een beetje blijven plakken.We hebben een hoop plannen op ons verlanglijstje staan (snorkelen, paardrijden, hardlopen, dansen, fotograferen, surfen, cultuur) en dat kan hier allemaal, dus wij denken………………………?!
Al op het vliegveld valt me op dat de Indonesiërs dikke flirts zijn.” Hello darling, where you from?” Bij de douane: “how are you?” ”Were you gonna stay?” Oja, die laatste vraag was noodzakelijk omdat ik niks op het formulier (zie: verplicht veld) had ingevuld. Maar buiten dat, ik voel me een beetje bekeken en ben blij om in de taxi naar Kuta te zitten. Anna zal morgen aankomen, en tot die tijd heb ik 2 meiden in Kuta zitten waar ik al eerder in Thailand en Laos mee ben opgetrokken.
Anna komt bruisend van de energie aan ( 15 uur vliegen, so what?!). Over Kuta heb ik niet veel boeiends te vertellen, het is heel toeristisch en na 2 dagen gaan we richting Sanur. Anna legt contact met de zanger van een tentje en s ’avonds neemt hij ons met zijn vrienden mee naar een discotheek. Iedereen om ons heen heeft het over Gili Ilands, dus wij denken; waarom niet?
Ongepland (het enige waar we rekening mee gehouden hadden was dat ‘check out time’ 12 uur was) pakken we ons boeltje weer bij elkaar en nemen een taxi naar de pier. Er wordt ons verteld dat we de goede boot gemist hebben, nu via Lombok moeten reizen en snel deze boot moeten pakken (leaves in 10 minutes). De prijs die ze aanbieden voor deze slow boot is belachelijk. Anna houdt stuk bij voet en dus gaan we voor de helft voor de eerstgenoemde prijs (achteraf veeeelste veel) richting paradijs.
Op de boot raken we wat aan te praat met 2 Indonesische jongens. Er zijn geen westersen te bekennen, dus wij zijn heel interessant ;) Als Anna in een gat op het dek probeert te plassen, komt er een man uit de ‘prayroom’ gerend, schreeuwend en volledig over zijn toeren. Een paar mensen grijpen in en binden hem vast aan een paal (pal achter mij). Wat is dit dan? Ik dacht dat er een vechtpartij was aangebroken, maar de jongens vertellen me dat dit ‘winty’ is, het verschijnsel waarbij er een energie in je lichaam treedt en de controle over je lichaam overneemt. Ik ben blij als ik Anna’s gezichtje weer zie. Het is net alsof er niets gebeurd is. Een aantal mensen liggen nog steeds op een kleedje op de grond te slapen, een aantal nemen een foto van de geflipte man en de rest heeft er niets van. Tijdens de tocht krijgt de man nog 2 keer een aanval, waarbij hij van het dek wil springen, wordt tegengehouden door de crew, rolt met zijn ogen en vervolgens bij de paal uitgeput neervalt.
Goed, we hebben het eerste deel van de reis gehaald. Maar dan krijgen we te horen dat we een nachtje op Lombok moeten blijven omdat er geen boot meer naar Gili gaat en wij denken: waarom niet?! Het is inmiddels rond 7 uur in de avond en we worden verzocht om ergens in een plaatselijk eettentje een half uurt te wachten op de bus, die ons naar Singgigi zal brengen. Als het half 9 is en er niemand van de ‘organisatie’ te bekennen is worden we een beetje nerveus. De vrouw van het tentje belt met haar connecties en een half uur later komt een onbekende man ons vertellen dat we nog even moeten wachten op de bus. Busje komt zo. Anna, licht geïrriteerd, zegt dat we al heel lang wachten en graag willen gaan. De man reageert met; geef me je ticket maar, regel zelf dan een busje, gaat je toch niet lukken, blijf hier zitten en relax’. En wij denken: waarom niet?! Naja zeg.
Tegen middennacht komen we in Singigi aan. We worden bij een ticketservice punt gedropt die ons natuurlijk een duur verblijf aan wil smeren. We vertellen bij welke homestay we zullen verblijven en spreken af dat het busje ons de volgende ochtend om half 9 op de straat voor de homestay op komt halen.
Volgende ochtend 9 uur. Geen busje te bekennen. We lopen terug naar het ticketservice en laten ons wijsmaken (maar niet heus!) dat we het busje gemist hebben. Great. Good business for them, want nu moeten we zelf weer vervoer naar de pier regelen (1 uur rijden) en we hebben geen andere keuze dan een taxi te nemen want de boot vertrekt over 45 minuten… We proberen nog te bellen met het nummer dat op onze ticket staat om te vertellen dat dit niet de afspraak was. We kunnen de organisatie maar beter dankbaar zijn, want zij zullen ervoor zorgen dat de boot op ons wacht. Eenmaal in de taxi (ondertussen hadden we voor hetzelfde geld bij elkaar de fast boot kunnen nemen) kan ik er niet om treuren want het is prachtig. Lombok is prachtig! We komen aan bij een ander ticketservice (ik vraag nog aan de chauffeur of dit de werkelijke plek is waar de boot zal vertrekken) waar we een half uurtje (jaja) moeten wachten. De mannen in het tentje willen ons van alles aansmeren en dronken voeren met locale wijn. We slaan alles netjes af en jahoor, na een uur blijkt dat we nog een kilometer van de pier verwijderd zijn. Nu staan er weer mensen met paard en wagen klaar om ons mee te nemen. Kassa.
Well, je krijgt het niet zomaar cadeau maar als je dan in het paradijs aankomt voelt dat zoo goed. Ondertussen zijn we hier een beetje blijven plakken.We hebben een hoop plannen op ons verlanglijstje staan (snorkelen, paardrijden, hardlopen, dansen, fotograferen, surfen, cultuur) en dat kan hier allemaal, dus wij denken………………………?!
-
08 Oktober 2011 - 09:06
Minke:
Hey je reisverslag staat er nog niet maar ooit lang geleden was ik daar en vloog naar maumere floris, om weer per eiland terug te reizen naar bali, zo'n gave tocht via floris met bootje met diverse mensen naar komodo eiland en uiteindelijk lombok daar weer relaxen op de kleine eilandjes boven lombok... Ik ben benieuwd hoe jou reisplan eruitziet en of het nog zo mooi is... xxx PS: Dwarsligger is overigens een superleuke werkplek en ik en de rest hebben je hard nodig hoor in Mei... of zo... eerder mag ook... -
12 Oktober 2011 - 08:36
Hans:
Hey Michelle: hoe is het op Bali? -
15 Oktober 2011 - 09:49
Simone:
Skatjeeeeeeeeeeeee.
Heb je het fijn op Bali? Lekker eten hoor en ook een beetje voor mij!!!!!!
Ik ben erg benieuwd wat je meemaakt op Bali.
Hier gaat alles zijn gangetje.
Kleintje wordt zooo groot. Het gaat me al weer veel te snel. Time flies!!!!!!!
Maar daar heb jij gelukkig geen last van daar, omdat het leven hier een stuk sneller gaat volgens mij en bij jou is het meer lay back denk ik.
Weet je dat Sharon zwanger is. Dat hoorde pas.
Met Deb gaat het ook heel goed. Waarschijnlijk heeft ze een baan gevonden in een nieuw kinderdagverblijf vlak bij haar om de hoek en dan zou Destiny ook daar heen kunnen. Dat zou helemaal te gek zijn.
Nou m'n lieve schat. Have fun en geniet van het heerlijke eten op Bali. (Dat ben ik weer, denk voornamelijk aan het lekkere eten hahahaha)
Love you!!!!!!!!!! XXxxxxxxxxxxxjes.
-
18 Oktober 2011 - 17:03
Annie@francisdekok.n:
michelle van harte gefeliciteerd met je verjaardag .maak er maar een fijne dag van groetjes van harrie en annie bloemen uit venray -
19 Oktober 2011 - 11:48
Simone:
yeah yeah yeah happy birthday girl!!!!!!
Meisie van harte gefeliciteerd met je 23e verjaardag. Nog heel veel jaren in goede gezondheid en geluk. Ik neem een wijntje op je gezondheid vanavond. Have lots of fun!!!!
Love you en een hele fijne dag.
XXXXXXXXXXjes. -
19 Oktober 2011 - 15:20
Sien:
hoi michelle zag dat je jarig was gefelciteerd meis een fijne dag he dikke kussssss sien -
21 Oktober 2011 - 08:56
Hans:
ha die Michelle,
Lees net dat je onlangs jarig bent geweest. Van harte meid, hou je haaks en gedraag je net zo volwaasen (!) als ik altijd doe op reisjes!. Dan komt het wel goed hoor! -
21 Oktober 2011 - 15:42
PAPS:
EEY LIEVERD....HOE DIK GAAT JE BOEK WORDEN MET AL DIE AVONTUREN?...WAT IK GRAAG VAN JE WIL WETEN IS HET VOLGENDE....SCHRIJF EENS 5 GROTE VERSCHILLEN OP TUSSEN THAILAND EN INDONESIA...BEN DAAR BENIEUWD NAAR...HEB VANDAAG JE TATOO HEEL GROOT GEZIEN IN DE TUIN VAN EEN SCHITTERENDE APPARTAMENTENCOMPLEX IN HAARLEM..BEN ALLEEN VERGETEN DAAR EEN FOTO VAN TE MAKEN MAAR GA DAT VAN DE WEEK NOG WEL DOEN...VEEL FUN EN PIECE DAAR EN HOOP JE WEER FF TE ZIEN EN HOREN OP SCYPE....KAN JE VADER ER WEER FF TEGEN AAN WHAHHA...LOVE YOU...XXX -
28 Oktober 2011 - 07:50
Mammie :) En Francis:
Hoi schat,
Eindelijk weer eens een super leuk verhaal hier op waarbenje.nu aan het lezen. Volg je steeds op facebook tegenwoordig.
Wat een avonturen zeg, knap van je hoor dat je het aan durft met al die opdringerige en geld jagers om je heen. Zou niks voor mij zijn, denk ik??
Anyway, prachtige verhalen moeten er ontstaan schat na deze reis.
Weet je nog toen je 6,7,8 jaar was en je prachtige gedichten schreef?
Ik ben benieuwd hoe je deze reis (en de hierop volgende reizen?) gaat vertalen naar ons allemaal. In gedichten vorm, in columms of in verhalen bundels zoals je het nu doet of als een lang verhaal ' The story of Michelle?'
XXXXXXXXXXXX
P.s. Even serieus! In heel thailand zijn heftige overstromingen. Volgens het nieuws (dat iedere dat te zien is nu al weken lang) wordt gezegd dat het de heftigste zijn van de afgelopen 50 jaar. Heel noor Thailand is al vol gelopen en het midden Chang pai en verder nog. De verwachtinbg is dat heel thailand overstroomt en dat is een ramp. Ik zou als ik jouw was voorlopig niet meer terug gaan naar Thailand schat. Hoop dat je op de hoogte bent van dit alles want de media blaast dit echt niet op. -
06 November 2011 - 16:21
RobCaptijn:
Hoi,
Hoe gaat het? Ik begrijp dat het vermaak op straat ligt daar. Geniet van Bali. -
11 November 2011 - 20:35
Nanda:
eindelijk weer op je reisverslag kunnen kijken, wat een verhalen over busjes, mannen in tentjes, drinken, en lekker sportief zijn, snorkelen, hardlopen, dansen, surfen, paardrijden. Michelle , Anne, geniet vreslijk veel van dit alles, ik wil dolgraag de fotos zien, hardlopen op blote voeten, langs het strand, opkomende zon, stuur meteen de foto naar een goede reisorganisatie, goede reclame, mooie agenda , goed verkopen, handeltje???. Heel veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
