Cheers, Mate!

Cheers, Mate

Op elk moment in je leven zijn er redenen om te proosten. Zeker als je net aankomt in een nieuw land. Chilien onafhankelijkheids dag, eerste werkdag, na yoga in een ashram op de berg van Fremantle, het overleven van je fietstocht en het terugvinden van je huis, happy new year 2015.
Ik ben down under.

Vanuit Lombok vloog ik afgelopen September naar Perth. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik mijn huisbaas Rafael Eluardo Silvia ontmoette. Ik was in Roos haar resort om te vertellen dat ik naar Australie ging om te werken. Er kwam een Zuid Amerikaanse jongen, Rafa, naar ons toe en vroeg enthousiast; ´Ga je naar Perth? Ik woon daar en het is fantastisch, als je wilt kun je bij mij een kamer huren. Ik woon een half uur uit het centrum, dichtbij het strand en werk in een fabriek. Ze zoeken daar altijd mensen want niemand kan dit voor een langere tijd volhouden´.
Perfect!

En zo stond ik de eerste avond down under in een salsa bar, vol met mensen uit Chili die de Chilien onafhankelijkheidsdag vierden. Met mijn hartje in Indonesie, maar mijn slippers op de tenen van een onbekende proostte ik op het nieuwe avontuur in de fabriek ;)


Dear miss Robyn,

alles waar ik mij zorgen over maakte voordat ik aan deze baan begon, was voor niets. Sterker nog, deze zorgen zijn nooit een groot probleem geweest. De kou waarin we werken, de verveling die toeslaat, de lange uren die we soms moeten maken, de onwetendheid van het aantal uren dat we moeten maken... Het viel me mee. Je kunt ermee leven. Waar ik moeilijk mee kon leven was de intolerantie en de ongeintereseerdheid van collega.s. We staan hier allemaal dezelfde shitty job te doen, laten we er dan ook wat van maken, als groep. U, miss Robyn, leidinggevende van deze lijn, de trimlijn, zou mij op mijn eerste werkdag op moeten halen in de kantine. U zou mij hebben bespaard om achter die meid, vanuit Nieuw Zeeland, die er geen zin in had om mij rond te leiden, aan te moeten rennen. U, en niemand anders zou mij dat mes (mijn dichtbijstaande vriend voor de komende maanden) in mijn handen moeten geven en laten zien hoe ik het product moet snijden. U zou mij kunnen vertellen waarom de kolen het eerste uur op deze manier en het tweede uur op die andere manier snijden, zonder te hoeven schreeuwen vanaf de overkant dat ik het fout doe. U zou mij kunnen hebben laten zien hoe een palet werkt en het rollen met uw ogen hebben bespaard als ik wist hoe we honderden kilos wortels ´verantwoord´ vervoeren. Op een goede dag, wanneer u waardeert hoe ik mijn best doe om het rap tempo bij te benen, zou u me zelfs kunnen verklappen welke mesnummers scherp zijn. Tijdens de pauze zou u mij gevraagd kunnen hebben waar ik eigenlijk vandaan kom, in plaats van daar na 4 maanden achter te komen door een telefoongesprek die ik in het Nederlands voer in de wc (´So youre not Australien Michelle?´) Nee, miss Robyn, ik heb een andere moedertaal, ik heb moeite om jou Maorie accent te volgen in een lawaaierige omgeving.
Ik snap dat je gefrustreerd bent om dit werk dagelijks te doen en vaak om 2 uur snachts moet beginnen. Ik vind het ook naar voor je dat het management geen waardering uit. Maar wat is het dat jou drijft in het leven? En waarom zou je dat niet met je medemens delen?

Het zijn de mensen om je heen die indrukken en daardoor dromen in je hartje plaatsen.
Het was mijn oma, die mij op jonge leeftijd haar diaverzameling over haar tropische reizen liet zien.
De schriftjes en potloden die onder het logeerbed klaarlagen om uitgedeeld te worden in derde wereldlanden.
Mijn opa, die alle Nederlandse wateren bevaarde met zijn geliefde Bepske op de boot en ons meenam met sail. ... mijn pa, die me drie keer week naar boksen bracht en het doorzettingsvermogen leerde... Mijn mama, die me in haar artiestenwereldje altijd heel speciaal liet voelen..
Mijn collega´s van Stichting Welzijn Velsen, die me nog steeds steunen...
En het was Misja, die mij in sprookjes deed geloven...

Ik zeg proost, op miss Robyn, die in 1 van mijn laatste werkweken cake had gebakken om uit te delen. Ze deelde mee aan alle trimmers dat we deze week als een echt team hadden gewerkt.
Mijn mond viel open. En de cake ging erin!
En proost, op mijn nieuwe woonplaats in het zuiden van Australie (Dunsborough) en mijn baan als jongerenwerker in Bunbury!
Yesss, patience does alwayz payz...
Cheers to that!

P.S. de brief naar miss Robyn is nooit verstuurd. Ik heb haar in haar ogen aangekeken en verteld dat ik het bijna jammer vind om weg te gaan bij de fabriek omdat ik me eindelijk op mijn gemak bij haar begin te voelen. Ze wenste me het beste toe, magisch moment...