Bijna....
Door: Michelle Heeringa
Blijf op de hoogte en volg Michelle
08 September 2014 | Indonesië, Indo
Bijna drie jaar geleden landde ik voor het eerst in Indonesië.
Bijna een vol jaar heb ik als duikinstructrice in Gili geleefd.
Bijna vlieg ik naar Australië..
Bijna is meer dan okey ;)
Het is al een hele tijd geleden sinds ik verslag heb gedaan voor waarbenjij.nu
Ik dacht dat ik er al was, thuis, of in de plek waar ik hoor te zijn. Ik verplaatste mijzelf alleen (visarun, vakantie in Holland) om terug te komen en op dezelfde plek te leven, in Gili Air.
Voordat ik het land dit keer uitvlieg om in Australië te gaan leven, beweeg ik mij samen met Stefan door zijn thuis in het eiland Flores.
Zoveel om te verwerken, zoveel om te overwegen, zoveel om met de wereld en vooral dierbaren te delen…
Stefan en ik dromen sinds het moment dat we samen zijn om Flores te bezoeken.
Komodo national park staat op de top 5 lijst beste duikplekken in de wereld. Dagelijks ontmoeten we duikers op Gili die ons vertellen over de onderwaterwereld en het gezonde koraal in het oosten van Indonesië.
Monden vallen open als mensen er achter komen dat Stefan hier vandaan komt, hier nog nooit gedoken heeft, maar in Gili als divegids werkt. “Haha, geeft niet, volgende keer, weer iets om naar toe te leven”, reageert hij altijd positief.
Natuurlijk kan hij ook niet wachten om zijn moeder vast te houden. Zijn heldin, die als weduwe, in een traditioneel arm dorpje vijf jongens groot wist te brengen. Vanaf jongs af aan hielp Stefan mee om te overleven. Werken in de rijstvelden en cake verkopen. Totdat zijn oom en tante hem in huis namen en zijn school betaalden in ruil voor hulp in de huishouding. Vrienden van de familie in Labuan Bajo zagen de discipline, leergierigheid en doorzettingsvermogen in Stefan.
Hij verhuisde naar de haven, hielp daar in de huishouding, ging naar de middelbare school en leerde Engels.
Het gezin waar hij voor werkte plande om hem naar Jakarta te sturen maar Stefan wilde zijn broer in Lombok opzoeken. Hij ging in de leer voor een Nederlandse toerisme school (liefdadigheid educatie!)en liep stage in een 5 sterren hotel in Sengigi. Toen zijn vriend uit Flores hem belde om op Gili Trawangan in een restaurant te werken twijfelde hij geen moment. Zijn eerste betaalde baan!
Na 3 maanden kreeg hij een telefoontje om op Gili Air voor een duikcentrum te werken. Hij was ankerman op de boot en hielp met het shouwen van de tanks en duikuitrustingen. De eerste keer duiken in het zwembad was super eng en hij snapte niet wat er met zijn oren aan de hand was. Maar dit was de manier om samen te werken met toeristen. Hij heeft het hele programma, ‘van Zero to Hero’ gevolgd en werkt nu met succes als Divemaster, de leider en begeleider van gecertificeerde duikers.
Aankomen in de haven van Labuan Bajo dacht ik dat we belaagd zouden worden. Er werd een trappetje vanaf ons dek naar beneden gehaald en we kregen voorrang om de overvolle boot af te gaan. Er stonden tussen de 200 en 300 mensen (ik weet het niet precies, ik wist niet waar ik kijken moest, het was een hele gang!) aan wal om familie op te wachten, die een lokale jongen met blond kroeshaar en een toerist kregen te zien. Er werd gekrijst, ahhhh!
Tijdens de busreis naar het dorp van zijn vaderskant was het hetzelfde liedje maar ik kreeg er plezier in. Het was niet alleen het staren naar en lachen om mij maar vaak meer om hem. Vooral de kids waren gefocused of geshockt door zijn verschijning. Haha. We zitten in hetzelfde schuitje.
Soms ben ik het wel eens zat om altijd die toerist te zijn. Ik vergeet het ook want ik leef hier al zo’n tijd… Als Stefan ziet dat ik het staren en belagen ff niet zie zitten, trekt hij me er altijd doorheen.
Hij maakt grapjes, trekt de aandacht naar hem toe of glimlacht naar me en zegt op zijn allerliefst: ‘Open your smile’…. Ik smelt, ga erin mee en geniet weer van alles om ons heen.
Bij zijn familie is de bergen is het prachtig, fris,arm, primitief en emotioneel. Het hele dorp heeft zich verzameld in het huis van zijn broer (het enige huis in het dorp met tv en elektriciteit, iedereen komt langs om telefoons op te laden etc.)
Tijdens het eerste uur gillen de mensen het uit, wanneer ik mijn mond open doe en Engels praat. De tranen lopen over mijn wangen van het lachen, echt… maar ook van de emoties.
Ik kende het ontroerende verhaal van mijn tropische dorpsjongen, maar nu zit ik er middenin.
Ik schud de handen van de mensen die hem rijst gaven toen hij cake probeerde te verkopen langs de deuren. Ik ontmoet de mensen die hem in huis namen voor de nacht, wanneer het in het regenseizoen naar binnen regende in de hut van zijn moeder.
Ik kijk naar de blik in de ogen van zijn voormalige buren en besef dat Stefan een inspiratie is en hoop geeft. Door zijn verhaal, maar ook door de spirit die om hem heen hangt. Hij neemt dan ook steeds de tijd om alle kids te vertellen dat ze niet verlegen moeten zijn om Engels te spreken. “En wees vooral niet te lui om te leren en naar school te gaan”, wijst hij met zijn vinger en een charmante houding.
Bijna komen pap en Lil hem ontmoeten.
En Kevin, die mij wilde verassen op Gili op mijn verjaardag 19 oktober… My god… Wat ging er een hoop door me heen afgelopen tijd. Maar het is zoals het is. En het is okey.
Ik ga mijn ding doen in Australië en het is te gek dat deze mensen elkaar gaan ontmoeten en een heerlijke tijd gaan beleven!
Dit idee alleen al geeft me zo’n boost om elke dag samen met de zon wakker te worden en mijn ondernemen te laten leiden door inspiratie en liefde.
Bijna is meer dan okey ;)
Bijna een vol jaar heb ik als duikinstructrice in Gili geleefd.
Bijna vlieg ik naar Australië..
Bijna is meer dan okey ;)
Het is al een hele tijd geleden sinds ik verslag heb gedaan voor waarbenjij.nu
Ik dacht dat ik er al was, thuis, of in de plek waar ik hoor te zijn. Ik verplaatste mijzelf alleen (visarun, vakantie in Holland) om terug te komen en op dezelfde plek te leven, in Gili Air.
Voordat ik het land dit keer uitvlieg om in Australië te gaan leven, beweeg ik mij samen met Stefan door zijn thuis in het eiland Flores.
Zoveel om te verwerken, zoveel om te overwegen, zoveel om met de wereld en vooral dierbaren te delen…
Stefan en ik dromen sinds het moment dat we samen zijn om Flores te bezoeken.
Komodo national park staat op de top 5 lijst beste duikplekken in de wereld. Dagelijks ontmoeten we duikers op Gili die ons vertellen over de onderwaterwereld en het gezonde koraal in het oosten van Indonesië.
Monden vallen open als mensen er achter komen dat Stefan hier vandaan komt, hier nog nooit gedoken heeft, maar in Gili als divegids werkt. “Haha, geeft niet, volgende keer, weer iets om naar toe te leven”, reageert hij altijd positief.
Natuurlijk kan hij ook niet wachten om zijn moeder vast te houden. Zijn heldin, die als weduwe, in een traditioneel arm dorpje vijf jongens groot wist te brengen. Vanaf jongs af aan hielp Stefan mee om te overleven. Werken in de rijstvelden en cake verkopen. Totdat zijn oom en tante hem in huis namen en zijn school betaalden in ruil voor hulp in de huishouding. Vrienden van de familie in Labuan Bajo zagen de discipline, leergierigheid en doorzettingsvermogen in Stefan.
Hij verhuisde naar de haven, hielp daar in de huishouding, ging naar de middelbare school en leerde Engels.
Het gezin waar hij voor werkte plande om hem naar Jakarta te sturen maar Stefan wilde zijn broer in Lombok opzoeken. Hij ging in de leer voor een Nederlandse toerisme school (liefdadigheid educatie!)en liep stage in een 5 sterren hotel in Sengigi. Toen zijn vriend uit Flores hem belde om op Gili Trawangan in een restaurant te werken twijfelde hij geen moment. Zijn eerste betaalde baan!
Na 3 maanden kreeg hij een telefoontje om op Gili Air voor een duikcentrum te werken. Hij was ankerman op de boot en hielp met het shouwen van de tanks en duikuitrustingen. De eerste keer duiken in het zwembad was super eng en hij snapte niet wat er met zijn oren aan de hand was. Maar dit was de manier om samen te werken met toeristen. Hij heeft het hele programma, ‘van Zero to Hero’ gevolgd en werkt nu met succes als Divemaster, de leider en begeleider van gecertificeerde duikers.
Aankomen in de haven van Labuan Bajo dacht ik dat we belaagd zouden worden. Er werd een trappetje vanaf ons dek naar beneden gehaald en we kregen voorrang om de overvolle boot af te gaan. Er stonden tussen de 200 en 300 mensen (ik weet het niet precies, ik wist niet waar ik kijken moest, het was een hele gang!) aan wal om familie op te wachten, die een lokale jongen met blond kroeshaar en een toerist kregen te zien. Er werd gekrijst, ahhhh!
Tijdens de busreis naar het dorp van zijn vaderskant was het hetzelfde liedje maar ik kreeg er plezier in. Het was niet alleen het staren naar en lachen om mij maar vaak meer om hem. Vooral de kids waren gefocused of geshockt door zijn verschijning. Haha. We zitten in hetzelfde schuitje.
Soms ben ik het wel eens zat om altijd die toerist te zijn. Ik vergeet het ook want ik leef hier al zo’n tijd… Als Stefan ziet dat ik het staren en belagen ff niet zie zitten, trekt hij me er altijd doorheen.
Hij maakt grapjes, trekt de aandacht naar hem toe of glimlacht naar me en zegt op zijn allerliefst: ‘Open your smile’…. Ik smelt, ga erin mee en geniet weer van alles om ons heen.
Bij zijn familie is de bergen is het prachtig, fris,arm, primitief en emotioneel. Het hele dorp heeft zich verzameld in het huis van zijn broer (het enige huis in het dorp met tv en elektriciteit, iedereen komt langs om telefoons op te laden etc.)
Tijdens het eerste uur gillen de mensen het uit, wanneer ik mijn mond open doe en Engels praat. De tranen lopen over mijn wangen van het lachen, echt… maar ook van de emoties.
Ik kende het ontroerende verhaal van mijn tropische dorpsjongen, maar nu zit ik er middenin.
Ik schud de handen van de mensen die hem rijst gaven toen hij cake probeerde te verkopen langs de deuren. Ik ontmoet de mensen die hem in huis namen voor de nacht, wanneer het in het regenseizoen naar binnen regende in de hut van zijn moeder.
Ik kijk naar de blik in de ogen van zijn voormalige buren en besef dat Stefan een inspiratie is en hoop geeft. Door zijn verhaal, maar ook door de spirit die om hem heen hangt. Hij neemt dan ook steeds de tijd om alle kids te vertellen dat ze niet verlegen moeten zijn om Engels te spreken. “En wees vooral niet te lui om te leren en naar school te gaan”, wijst hij met zijn vinger en een charmante houding.
Bijna komen pap en Lil hem ontmoeten.
En Kevin, die mij wilde verassen op Gili op mijn verjaardag 19 oktober… My god… Wat ging er een hoop door me heen afgelopen tijd. Maar het is zoals het is. En het is okey.
Ik ga mijn ding doen in Australië en het is te gek dat deze mensen elkaar gaan ontmoeten en een heerlijke tijd gaan beleven!
Dit idee alleen al geeft me zo’n boost om elke dag samen met de zon wakker te worden en mijn ondernemen te laten leiden door inspiratie en liefde.
Bijna is meer dan okey ;)
-
08 September 2014 - 12:11
Simone Philipse:
Wow wat een mooi verhaal Miesie. Ben helemaal ontroerd. Wat een kanjer van vriend heb jij. Maar jij bent zelf ook een kanjer. Volgens mij stond het in de sterren, dat jullie elkaar zouden ontmieten. Voorbestemd. Ik wens je een hele te gekke tijd in Australië. Dikke kus en knuffel. Xxx....Simone. -
08 September 2014 - 12:41
Leo Liethof:
Dit is een heel mooi stukken Michelle.
Groetjes uit Alkmaar xxx....... -
08 September 2014 - 12:48
Paps:
Prachtig verwoord weer mop. XXX -
08 September 2014 - 13:46
Rowie♡:
Wauw Schatje!
Wat heb je dat onwijs mooi geschreven!
Geniet Geniet en Ik ben super Trots op mn zusje.
Knuff , Kuss van mij. ♡♥
-
08 September 2014 - 13:59
Dirk Heeringa:
Mooi verslag mies ga zo door xxxopa engerda -
08 September 2014 - 17:09
Ly:
Iieve mies en Stefan, ontroerd en geraakt door je mooie verhaal, ik tel de dagen af en al ben je er straks niet lijfelijk bij, je zal bij alles wat we zien en doen bij ons zijn, in ons hart en in onze gedachten, ben als kado moeder trots op je.....volg je hart ... Ik hou van je.❤️ -
08 September 2014 - 17:43
Minke:
Wow je bent op flores, ik was daar ook. Het eiland over met busjes, driekleuren meer bij zon opkomst boven in de vulkaan, de heerlijk koffie ;) avocado's... Goede herinneringen. De mensen erg arm, een biertje drinken op straat kon toen niet meer, dagloon van een arbeider...veel geleerd. Wat spannend australie.... Dat is wel heeeeel wat anders. Heel veel plezier dikke kus minke
-
08 September 2014 - 18:25
Ron:
Apa kabar Michelle,
Mooi verhaal , wens je veel geluk met Stefan en een goede reis naar Australie.
Want je weet wie liefde wil ontvangen moet zichzelf ermee vullen tot hij een magneet wordt.
Selamat Jalan
Ron. -
10 September 2014 - 04:38
Melanie Kools:
Wauw! Mich.. Wat leuk om te lezen!
En wat heb je het mooi geschreven! Ik ben nu toevallig op Bali! En ga volgende week naar Gili Trawangan! Gaaf dat je hier al zolang bent! Geniet van Australië! Dat zal ook vast weer een super ervaring worden! En binnenkort lekker genieten met je vader en Lil!!
Liefs Melanie -
17 September 2014 - 00:17
Lian:
Hoi Gina,
Annie aan de telefoon gehad..Michelle gaat naar Australie! Wouw, Super dat je avontuur verder gaat!
Mooi verslag van je ontmoeting met de familie van Stefan...rijke ervaring!
Het is bijna een half jaar gelee dat Roy en ik bij je waren op Gili Air...Time flies!
Hier alles goed in NL.
Wens je een heel goede tijd in Australie en wie weet...Tot ziens! Kuzzz Lian en Roy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
